Гулаби

Топлиот  ветер го разнесуваше мирисот на свежина кој испаруваше од влажната коса. Прамените несмасно се лепеа на нејзиното лице, како четка со боја која уметникот ја размачкува на белото платно. Облечена во белиот, летен фустан, под ткаенината на небото, изгледаше како една од ѕвездите. Светеше, сама во таа темна прекривка над земјата.

Светеше, а не знаеше дека е сјај.
Секогаш додека беше пријатно времето, седнуваше на балконот и уживаше во тишината. Тоа беше време кога може да се препушти на мислите. Гледајќи како се гасат светилките  од домовите една по една, размислуваше.

Портрет

Да ја видеше некој уметник, сигурно би насликал прекрасен портрет. Месечината која сјаеше врз морската површина  ја осветлуваше доволно за да уживаш во глетката. Дрвени талпи ковани пред децении, сведочејќи за работата на некој стар мајстор, стојат издигнати над водата и и` го чуваат  телото на безбедно. Косата и се лелееше од ветрот кој носеше мирис на риба,  онаа во водата, но се чуствуваше и мирисот на пржена или риба на скара од локалните, традиционални кафеани. Дури и тој, мирисот, се гледаше.