Сама

Постојат моменти кога земјината тежа е посилна и од нејзината  волја. Таа невидлива сила ја има моќта врз оптимизмот. Не секогаш, но сега се  чуствува поразена од физиката.
Сака ведрина околу себе, но  кога е потиштена бега од неа. Се смее само затоа што тоа ги задоволува сенките. Весела е за да не и ја видат слабоста духовите. Радоста ја глуми кога злите очи ја гледаат.

Стар автомобил!

Со поглед ја бара запалката која се изгубила некаде во сиот тој хаос на малата, клуб масичка. Со денови не ја беше средила. Слојот прашина, од време на време, се разлетуваше од свежиот воздух кој навлегуваше од отворениот прозорец. Низ снопот светлина се гледаа тие бели, гнасни парталчиња како снегулки во јануарска ноќ.

Едната цигара и гореше во пепелникот, но откако ја зеде запалката, ја запали новата.
Толку беше замислена, па запалениот тутун го забележа дури откако падна филтерот на црвената прекривка. Побрза да ја земе, за да не изгори новото, црвено, украсно чаршавче.

Го врати погледот кон иконата и продолжи да се моли. Не и се обраќаше на светицата која некој стар мајстор ја насликал можеби и само за таа намена. Молбите кои немо ги изустуваше не беа наменети ниту за Него. Само таму гледаше, онака, од навика. Повеќе не го палеше ни кандилцето.

Жена

Не и`гради споменик. Не сака  големи мермерни блокови. Не и` се потребни ладни камени склуптури кои ќе ја одбележат нејзината храброст.

Напиши и` поема, неповторливи и силни зборови. Поезија која ќе ја слави нејзината душа.
Расказ во кој е  главен јунак.